| مهدی بیا، که دلم به انتظارِ توست | جانها سر شد و دل چه بیقرار توست |
| چشمم به راه مکه و دل در تلاشِ عشق | عاشق شدن چه ساده و بودن رکابِ توست |
| چو گفتمت کجا طلب کنم راه خانه ات؟ | گفتی زدل فکن هوای نفس و دل، خانگاهِ توست |
| اینجا زمان است و دل در خزان توست | چون نور پُر شَوَد آنگه، نشانِ توست |
| دل می رود به خراسان و چو راه دیدنت | گفتم تماِم جانم، جانم در اشتیاق توست |
| عمری به سر شد و این دل حیا نکرد | اینها همه شعار است و کجا فدای توست؟ |
| خواهم بیایی و دل بَرکَنم زِ دوست | آنگه شود امید و دل در سرای دوست |
| اینجا غریب و غِم غربت شده ز آن | ای نور بیا، تا فاطمه شود فدای آن |
| فاطمه علمداری |
